به گزارش تحریریه، روزنامه «فایننشال تایمز» در تحلیلی نوشت، اقتصاددانان معمولا در رابطه با عدم اعتماد به پیش بینی های خود سخن نمی گویند؛ حداقل در زمانی که آنان جزو برندگان جایزه نوبل و سیاست گذاران واشنگتن هستند. با این حال چندی قبل، «رابرت روبین» دبیر سابق خزانه‌داری ایالات‌متحده، «پیتر اورزاگ» رئیس دفتر مدیریت و بودجه ایالات متحده آمریکا و «جوزف استیگلیتز» اقتصاددان برنده جایزه نوبل، دقیقا این کار را انجام دادند.

در یک بحث در موسسه «اسپن» و براساس مقاله‌ای که این سه نفر به عنوان اقتصاددانان در اوایل سال جاری نوشته بودند، آن ها ناتوانی خود را در پیش بینی روندهای اقتصادی در بلند مدت پذیرفتند.

علاوه بر این، آن‌ها سیاست گذاران را بر آن داشتند تا با بازنگری فرآیندهای مالی خود و پذیرش مفهوم «ساختار مالی اختیاری نیمه مستقل» که اساسا بر مبنای «متعادل کننده های کامپیوتری» است، به این عدم اطمینان پاسخ دهند.

این امر به مفهوم آن است که برخی از برنامه‌های مالی باید به طور معمول در زمانی تنظیم شوند که شرایط به طور غیرمنتظره‌ای تغییر کند؛ یعنی، درست در زمانی که پیش‌بینی‌های اقتصاددانان اشتباه می‌کنند. این موضوع با سیستم فعلی واشنگتن تفاوت دارد که بودجه‌های محلی سالانه پس از پیش بینی های اقتصاددانان پایه ریزی می شود و به دنبال آن چانه زنی های سیاسی نامحدود صورت می گیرد.

استیگلیتز می‌گوید: «اگر ما به طور معمول این سرمایه را در زمان واقعی و به چیزی که واقعا در داخل سیستم اقتصادی رخ می‌دهد، اختصاص دهیم ممکن است خود را در مکانی بزرگ‌تر بیابیم».

آیا ممکن است این پیشنهادها به سرعت عملی شوند؟ نه خیلی سریع.

دولت «جو بایدن» در حال حاضر دقیقا درگیر بحث و مجادله در زمینه صلاحدید و احتیاط مالی نیمه مستقل برای کنترل اقتصاد است، به طور خاص درباره اینکه چقدر توافق های بسته قبلی مزایای بیکاری با توجه به بازپرداخت موجود، سودآور است.

اولا، استیگلیتز و همکارانش افراد کاملا مناسبی برای بیان این موضوعات هستند، افرادی که صداقت عمومی بیشتری دارند تا محدودیت های پیش بینی را بیان کنند. البته که این افراد هیچ گاه تردید خود را در عرصه پیش بینی اقتصاد بیان نکرده بودند. اخیرا برخی از موسسات، همراه با موسسه مالی انگلیس سعی کرده اند نمودارها و جدول هایی را برای به تصویر کشیدن پیش‌بینی‌های تورمی عرضه کنند.

با این حال، چون این سه فرد در بخش های کاری جدا از هم کار می کنند، این اقدام آنها موضوع رایجی نیست. بخش نرخ بهره نیز توسط اقتصاددانان و به ویژه این سه نفر به طور خاص تحت نظارت است. در حال حاضر، یک فرضیه رایج وجود دارد که ما در یک نرخ کاملا پایین از دنیای بهره زندگی می‌کنیم. در حالی که یک نظرسنجی تایید می‌کند که اقتصاددانان بر روی دوبار افزایش نرخ بهره فدرال رزرو تا اواخر سال 2023 حساب می کنند.

با این وجود، این مفهوم باید پوشش داده شود. همانطور که روبین می‌گوید، «عدم قطعیت عمیق در مورد نرخ بهره وجود دارد». رای دهندگان باید مطلع باشند.

دوم اینکه، گروه می‌تواند شایسته این باشد که بگوید دولت‌ها می‌خواهند دنیایی را که روش های اقتصادی آن‌ها اشتباه است، سازماندهی کنند. آن‌ها توصیه می‌کنند که وزارت خزانه‌داری آمریکا باید از خود درباره اتهام احتمال افزایش هزینه ها از با افزایش اوراق قرضه دولتی با سررسید بسیار طولانی تر دفاع کند.

این کار عاقلانه‌ای است. علاوه بر این، آن‌ها استدلال می‌کنند که اگر سیاست گذاران در برخی مناطق تحت پوشش مالی، متعادل کننده های کامپیوتری داشته باشند، به این ترتیب ابزار اضافی برای کنترل سیاست‌های احتیاطی خود در مناطق مختلف برای مقابله با شوک‌های بلند مدت خواهند داشت.

پایان/